Arnošt Muka/Jan Arnošt Holan
Pućowanje po Delnjej Łužicy - strona 12

wróćo k stronje 11 <<<

Sobotu popołdnju ćehnjech wot Łutow do Hózneje; w korčmach rěčeše so němski; dźěći na wsy słyšach tež jenož němski. Wučer, rodźeny Serb, wuči němski. Dorosćeny lud rěči doma mjez sobu serbsce, z dźěćimi němsce. Hózna leži kaž Lipoj a Čikecy na Smolerjowej karće Hornjeje a Delnjeje Łužicy hižom zwonka serbskich mjezow, dyrbjała so pak po prawom hišće k serbšćinje ličić, hdyž tež z barbnym wuznamom, kaž to pola Andreea nałožene namakaš. By tohodla jara wužitna wěc za wědomosć była, hdy bychu so raz wučeni Serbjo zebrali, cyłe mjezy wobeju Łužicow wobpućowali a awtentisku kartu a statistiku zhotowili, přetož Smolerjowa karta ma, tak dobra kaž scyła je, tola zdźěla njedospołnosće, ta Bogusławskeho je njedospołna, Andreeowa je jara mała a njewěrnosćiwa.

Při Hóznej wuhladach na polu stareho wowčerja; tuž sebi myslach: to je něšto za tebje. K njemu so podawši woprašach so jeho serbsce, kak so jemu wjedźe. Wón so wudźiwać njemóžeše, zo ja tež serbsce rěču, a běše jara wjesoły a rěčliwy. Jako pak z mojej naležnosću před njeho stupich, womjelkny kaž přećel, hdyž chceš sebi wot njeho pjenjezy požčić. Ja widźach, što jeho hori: mysl, zo mam jeho k lěpšemu. Tehodla jemu jenu basničku wubach, kiž běch prjedy w Košynje zhonił a stłóčich jemu 2. nsl. do ruhi. To jeho dušu a ert zaso wotewri a wón rjekny: “Ně, ně, wó njejsćo mě pšawje hulicował, ta ma so hinacej!” a powědaše mi moju basničku wo “chodojće a jeje knjechće” wjele rjeńšo a dospołnišo. Nětk žórleše jena basnička po druhej. Ja so sydnych na mokru mjezu, koleno za blido trjebawši, a napisach sebi tak derje kaž móžno basnički po słowje. Běše to zajimawy wobraz. Stary wowčer w dołhim běłokožanym pjelcu z pochilenej hłowu hłuboko myslo jako najwjetši filozof; k njeho nohomaj spěšnje pisacy młodźenc přez brylu horje k njemu kukajo w chětro womazanej pućowarskej drasće, kotrehož by prjedy za pastyrjoweho pomocnika hač za Lipsčanskeho wědomosćow-sprócniweho dźeržał. Do koła wokoło črjóda dołhowołmjanych wowcow, kiž z njewurjekliwej mudrosću na naju kawkachu, a z boka wowčerjowy Móras, kiž spłóšiwje a njedowěrnje na mnje zhladowaše. Tak sebi napisach pjeć rjanych basničkow wo ludkach a chodojtach na Košynec horje a kruch ludoweje pěsnje. Runje běch w najzhorjenišim zapisowanju nječujo zymu a mokrotu, jako na bliskim Bukowskim zastanišću telegraf klinkaše, zo ćah wot Komorowa zdobom přijědźe. Tuž so zebrach a tak chwatnje, kaž běch prjedy basnički hromadźił, hromadźich nětk mojej noze, tak zo w klacacych jambach runje hišće na zastanišćo doběžach, jako ćah přijědźe. Wot Bukowa wotjědźech do Kamjenca a podach so nazajtra pěši domoj do lubeho Wosyka.